Angstig

Eigenlijk vind ik dit best wel grappig. Synchronisiteit deed me besluiten hier een post te wijden aan spiritualiteit, en hoe die mensen ook angstig kan maken. Vervolgens lees ik hier hoe ik het in de vorige post had over hoe spiritualiteit ook wel gevaarlijk KAN zijn. Hehe...

Enfin. Ik herinner me nog hoe ik als kind mijn voeten niet naast het bed op de grond wou zetten 's nachts, want 'daar zat iets onder en zou me met mijn enkels grijpen'. Hoe ik licht nodig had als het donker was, anders zag ik hoe er tientallen ogen op me neerstaarden vanuit het niets. Of hoe ik als tiener nog helemaal onder mijn dekens kon inkruipen om toch maar niks te horen...
Ondertussen ben ik het al gewoon om schimmen te zien, geuren te ruiken, wakker te worden en te beseffen dat ik een soort astrale projectie heb gehad, of dat ik weer iemand ben tegengekomen van de andere zijde. Ik probeer elke avond voor het slapengaan even te praten in wat voor mij voor God doorgaat, ik praat tegen mijn gids, mijn engelen.... Ik sta stil bij mijn leven en probeer zo goed mogelijk te doen: "Alles wat gij doet zult ge in drievoud terugkrijgen". Ik doe mijn best om zoveel mogelijk positieve dingen in mijn leven toe te laten: zo laat ik weinig plaats voor negatieve dingen. Ik heb geen angst meer. En dat doet me nu afvragen hoe het zo ver is gekomen...

Het antwoord is simpelder dan verwacht: ik gebruik mijn talenten om mensen te helpen. Alles wat ik op spiritueel vlak doe, doe ik uit mijn goede ik. Ik ben dankbaar voor elke keer dat het me lukt. Daardoor hebben negatieve dingen niet zo snel vat op me. Ik voel en besef dat ik - net als jij - deel uitmaak van een groter geheel. Ik heb vertrouwen in dat geheel. En ik voel me niet angstig meer.